|
باور به سکولاردموکراسی يعنی حکومت اسلامی اصلاح پذیر وحتی دگرگونی پذير نیست وباید آن را از بیخ وبن برانداخت تنها راه «نجات ایران» تقویت درک ما از مفهوم «کشور - ملت» است و آنچه که «ملی» (متعلق به ملت) است! دردناک تر از فرار مغزها به قدرت رسیدن بی مغزها است! تاريخ اعلام موجوديت «جنبش»: 14 امرداد 1392 |
||||||
|
آنانی را که نمی توانند متون فارسی را بخوانند با اين سايت آشنا کنيد.
سایت پرونده های سمعی و بصری سیاسی
|
|||||
|
|
|
|||||
|
از متفاوت بودن نهراسیم!
|
کتمان، تقیه و بهای سازش با استبداد در سال ۱۹۵۳، میلوش چسلاو میلوشِ شاعر، کتاب «ذهن اسیر» را منتشر کرد که مجموعه‌ای از مقالات درباره‌ی زندگی درونی روشنفکرانی بود که زیر سلطه‌ی یک نظام تمامیت‌خواهی زندگی می‌کنند. در این کتاب، او این تصور را که استبداد تفکر را در هم می‌شکند، به نقد کشید. او برعکس به این نتیجه رسید که رژیم‌های غیرلیبرال می‌توانند شهروندان خود را به پیچیده‌ترین حرکات آکروباتیک فکری بر انگیزند.◄
انقلاب علیه مفاهیمنگاهی به کتاب «رسیدن به بلوغ در پایان تاریخ»جو گریم فین‌برگ – در نشریهء «چپ جدید»ما با مارکسیسم- لنینیسم مطمئن آموزگاران کلاس ایپی آشنا می‌شویم که با ایده‌هایی مانند برابری، همبستگی و تعیین سرنوشت ذهن‌های جوانی را که به اندازه‌ی کافی شایسته‌ی باور به چنین چیزهایی هستند، تحت تأثیر قرار می‌دهند. ما با ترقی‌خواهی محتاطانه‌ی مادر بزرگ ایپی روبرو می‌شویم که زمانی علیه تربیت طبقه‌ی بالای خود شورش کرد اما در نظم پس از جنگ که فقط یک شکل از چپ‌گرایی را می‌پذیرفت، جایی پیدا نکرد. ما با رادیکالیسم شورشی پدرش آشنا می‌شویم که عاشق انقلاب‌هایی است که هنوز رخ نداده‌اند، اما از انقلاب‌هایی که قبلاً اتفاق افتاده ناامید شده است.◄
در سالروز فاجعهء انقلاب اسلامی خوشبختانه آن دوست هم جزو پشیمان شدگان است!
صف بندی های گلوبال در زمان حاضر
در ۲۲ بهمن ۱۴۰۰، و بعد از رونمایی از سیمرغ بلورینِ قاسم نشان، دیگر هنر از سیاست جدا نیست؛ تصویر قاسم سلیمانی، یکی از سران پرحاشیهء سیاسی رژيم اسلامی، با کارنامه‌ای سیاه، که بر روی تندیس سیمرغ بلورین نقش بسته، پیام آشکاری‌ست مبنی بر سیاسی بودن سینما؛ و از این پس حنای عبارتی کلیشه‌ای مانند «هنر از سیاست جداست» در جامعهء ایران رنگی نداشته و «من سیاسی نیستم» دیگر راه فرار رو به جلو نخواهد بود.◄
انقلاب اسلامي به روايت زنده یاد داريوش همايون آقای همایون، «انقلاب» را نه از «نظرگاه انقلابیون»، بلکه از «نظرگاه رژیم» شاه بررسی می‌کند. از این‌رو ـ به باور او ـ «این ملاها و همدستان شان نبودند که پیروز شدند. [بلکه] دستگاه حاکم بود که شکست خورد و به دست خویش خود را ویران کرد». در واقع، اگر انقلاب، با سرعتی برق‌آسا به پیروزی رسید، علت را باید در کمک‌های رژیم شاه به انقلابیون جستجو کرد.◄
حکایت آوردن خمینی- بردن ترامپ - آوردن طالبان! لازم است به گوشه ها و به نمونه هایی از رخدادهای انقلاب ۵۷ و تحولات پس از آن، هرچند بطور خلاصه، اشاره کرد؛ چرا که، با نادیده گرفتن ردپای آمریکا در روی کار آوردن خمینی، نه تنها این موش و گربه بازی رژیم و آمریکا واقعی جلوه می کند بلکه علت اصلی ماندگاری رژیم تا به امروز، و علت نابودی ایران و شخم خوردن خاورمیانه، و نیز علل قفل شدن اپوزیسیون در زمین آمریکا و رژیم پنهان می ماند و بر آن سرپوش گذاشته می شود.◄
انقلاب‌های شوروی و ایران؛ حباب آهنینِ حجاب! در روزنامۀ خراسان، که تا آن‌موقع بیش از هشتاد سال سابقۀ انتشار داشت، مطلب مضحکی چاپ شد با عنوان: روی آوردن زنان آذربایجان به استفاده از مانتو. در متن خبر هم این موضوع را نشانۀ استقبال زنان از حجاب اسلامی و نفوذ جمهوری اسلامی در آن خطه و تاثیر صدور انقلاب و خیلی چیزهای دیگر دانسته بود. بدیهی است که با آمدن فصل سرما؛ زنان آذربایجان هم مثل تقریباَ همه جای نیمکرۀ شمالی؛ لباس گرم‌تر و پوشیده‌تر می‌پوشند. نه به‌خاطر رعایت حجاب اسلامی و وارونگی اعتقادات؛ بلکه به‌خاطر اجتناب از سرماخوردگی! با این حساب در کره زمین سالی دوبار اسلام پیروز می شود.◄
نه گویی به سرکوب آزادی بیان: فضیلت یا ضرورت؟ شاعر و داستان‌نویس ابزاری جز کلمه و کلام ندارد. پس اگر نخواهد زیر چتر بزرگ فریب، سایه‌ی عافیتی بیابد، برای پرهیز از خودفریبی هم که شده، ناگزیر است که پرده‌ی زندگی ریاکارانه را بدرد. به‌بیان دیگر، هرکه با کلمه و کلام سروکار دارد، زودتر و آسان‌تر از دیگران درمی‌یابد که قلمِ نویسنده‌ی نابرخوردار از حق آزادی بیان نه‌تنها نفی و انکار نوشتن بلکه نفی و انکار خودِ اوست. چنین دریافتی سبب می‌شود که نویسنده، چه بسا پیش‌تر و بیشتر از دیگران، به فضیلت «نه‌گویی» در زمانه‌ی سرکوب و نیز به ضرورت آن پی ببرد. باورمندی به بایستگی این نه‌گوییِ آشکار و پیوسته و پیگیر به سانسور و سرکوب آزادی بیان، آن خویشکاریِ ناگزیر نویسنده است...◄
نقطه جوش جامعه و ریزش نیروهای امنیتی و نظامی سقوط رژیم کمونیستی در شوروی و دیگر کشورهای بلوک شرق با ریزش در صفوف نیروهای امنیتی و اطلاعاتی آغاز شد... از آنجا که نیروهای امنیتی و اطلاعاتی همواره پیش از دیگر بخش‌های یک نظام در جریان نارضایی‌های اجتماعی قرار می‌گیرند، اگر حرکت‌های اعتراضی و رسیدن به نقطه جوش جامعه را قابل بازگشت ندانند، حساب خود را از حکومت جدا می‌کنند... هم اکنون در صفوف ارتش نیز فرماندهان میانی دیگر حاضر به شرکت در سرکوب مردم در جریان اعتراضات و خیز‌ش‌های اجتماعی نیستند... چند صد نفر از رده‌های میانی وزارت اطلاعات دربازداشت هستند و بیش از ۲۰ نفر نیز به اتهام «جاسوسی برای دولت‌های خارجی» به اعدام محکوم شده‌اند.◄ |
|||||
