فدوی به جريان موشک «جماران» که رسید، ناگهان خوفِ وقوع ِ آن زبانزد معروف برش داشت که می گوید: «تا سه نشه، بازی نشه!» و داشت در فکر پریشان اش، دنبال سومی اش می گشت که خوابی که برادران برایمان خواهند دید از چه قماشی می تواند باشد!؟ و در ادامه، به این نتیجه رسید که با توجه به  اینکه دو فقرهء پیشین در هوا و دریا اتفاق افتاده اند پس فینال، که فقرهء سوم باشد، باید در زمین رخ بدهد! اما یادش آمد که «برادران آتش به اختیار» آن را پیش از این و بعنوان تکلیف شرعی انجام داده اند! مراد فدوی، دستکم هزار و پانصد مردم عمدتاً جوانی بودند که  در آبان گذشته، از دم ذوالفقار حضرت آقا(ضپ) گذشتند...◄

 یکشنبه بیست و یکم اردیبهشت، ناو جماران، در یک مانور نظامی، ناوچهء کنارک  را اشتباهی با موشک زده و بیش از 40 نفر جان باختند ... این اشتباه ساده توسط سپاه و ارتش اسلامی نظام حاکم در ایران، بعد از ارسال ماهواره به فضا و تولید انبوه زیر دریایی، تولید آب سنگین در زیر زمین توسط دُخت فاطمه، مهار تورم و شکوفایی اقتصاد اسلامی با حذف چهار صفر، موشک باران آمریکا در عراق ، چرخاندن امورات سوریه، یمن، لبنان ، فلسطین ، شرق آفریقا ، غرب آسیا... شايد در اذهان گوسفندی مخاطب سوال ایجاد کند که چرا این ناتوان های عقلی - الهی می توانند کارهایی بکنند که ابرقدرت ها شجاعت بیان اش را ندارند و چرا اينها، ظاهراً،  تمام دنیا را می چرخانند و غرب هم ذلیل شده، مجبور است فقط ناظر باشد؟!(منبع)

تغزّلی در رمضان

هادی خرسندی

توضيح سردبير: می خواستم دربارهء اين اثر هادی خرسندی پیشدرآمدی بنويسم که ديدم دوست ديگرم، مهدی فلاحتی، بهتر از آنچه فکر کرده بودم نوشته است. تکه ای از آن نوشته چنين است: این از بهترین شعرهای طنز فارسی ست. چند شعر طنز در کل تاریخ شعر فارسی می شناسید که موضوع و وزن و واژه ها و چندگانه گویی (ایهام) ساختاری چندان محکم داشته باشد که هیچ جایش را نشود دست زد و حذف کرد و تغییر داد و افزونه ای بر آن گذاشت؟ و بی آن که شاعر به ابتذال یا زشتگویی بغلتد، خودمانی ترین و بی پرواترین صحنه ها را تشریح کند! خاصه که آینه ای ست از اوضاع سیاسی و اجتماعی و فرهنگی امروز، و طنز تلخ تاریخی برای آیندگان. ادبیات اینچنینی در این زمان و زمانه، نه از سر کیفور بودن و بی دردی شاعر است، که ستیزه ای ست رویاروی و زنده با حکومتی که دم زدن و سرودن از عشق و شور و شیدائی و آمیزش و کامجوئی را ممنوع می کند و حتی عبارت دوشیدن شیر از پستان گاو را برنمی تابد.◄