در حاشیهء کنگرهء ششم سکولار دموکرات ها
سام قندچی

باید، در حاشيهء بيرونی کنگره و جدا از آن، بدانیم همهء «جریانات گذشته»، که از پیش از انقلاب همچنان در چهل سال گذشته در اپوزیسیون ایران ادامه داشته اند، همان حرف های گذشته را تکرار می کنند و حتی یک کلمه از بحث هایی را که باعث شده به دستاوردهای کنگرهء ششم سکولار دموکرات ها برسیم نه گوش کرده اند و نه اصلاً می دانند که دیدگاه های تازه چیست، و تصور می کنند همان حرفهایی است که قبل و بعد از انقلاب پنجاه و هفت همچنان تکرار می کنند.◄

برخی نظرات در مورد دختران و پسران جوان ايران

سپيده قياسوند

این روزها اغلب ایرانی ها از هم می پرسند که به راستی چرا صدای جوانان در نمی آید. چرا دانشجویان سکوت کرده اند؟! چرا وقتی معلمان اعتراض می کنند، الباقی عزیزان هموطن سکوت می کنند؟ چرا وقتی کارگران اعتصاب می کنند، سایر شهروندان از طرفداری از حقوق آنها طفره می روند. چرا وقتی دراویش گنابادی علیه اعدام ناعادلانه اعتراض می کنند مابقی در دفاع از آنها اقدامی نمی کند؟! چرا وقتی رامین ها و زانیارها را اعدام میکنند فقط همان قومیت در داخل ایران اعتراض می کنند؟! برای من جواب اش روشن است: با شکست جنبش دانشجوئی و جنبش سبز، جوان ايرانی سکوت کرده و گرفتار بحران است؛ بحرانی با بيست و يک سال سکوت و فرار و افسردگی.◄

بهترین گزینه: سکولاريسم