Fax: 509-352-9630

  iraniansdm.n@gmail.com

اين نشريهء دو بار در هفته

دوشنبه ها و پنج شنبه ها

منتشر می شود

سردبير: اسماعيل نوری علا

برنامهء يکشنبه ای که گذشت

7 بهمن  - 27 ژانويه

فايل تصويری      فايل صوتی

موضوع ميزگرد:

گزارش اقدام مشترک دربارهء

کنفرانس بين المللی ورشو

شرکت کنندگان در اين ميزگرد:

نمايندگانِ سازمان های

شرکت کننده در اقدام مشترک

همراه با بحث عمومی

آرشيو برنامه های يکشنبه مهستان

1. ما با مذهب و عقيدهء هيچکس سر دعوا نداريم اما حضور مذهب و ايدئولوژی کسی را در قانون اساسی و نهادهای حکومتی  نمی پذيريم.

2. و از آنجا که حکومت اسلامی مسلط  بر ايران را قابل اصلاح و حتی قانونی نمی دانيم، طبعاً، در خارج کشور، از آن جز خواست انحلال آن مطالبه ای نداريم؛

3. و به همين دليل می توان انتظار داشت که  نام هيچ يک از هواداران جنبش در زير نامه هائی که خطاب به گردانندگان رژيم نوشته می شوند ديده نشود.

4. اما، در عين حال، ما از همهء مطالبات بر حق هموطنان اسير خود در داخل کشور از غاصبان حکومت مسلط بر سرزمين مان حمايت می کنيم.

5. آنچه در اين سايت «اختصاصی و غير خبری» منتشر می شود يا در موافقت با سکولار دموکراسی است (مثل نوشته های انحلال طلبان و مخالفان حکومت اسلامی) و يا در مخالفت با آن (مثل نوشته های اصلاح طلبان، که با نوار توضيحی مشخص می شوند) و يا مسائل را بصورت جدی و طنر از ديدگاهی سکولار دموکرات مطرح می کند. در همه حال اصولی که  در «پيمان نامهء عصر نو» منعکس اند، راهنمای ما محسوب می شوند.

6. انتخاب مقالات وارده و برگرفته از منابع مختلف، و همچنين انتخاب تيتر مناسبی برای آنها  با سردبير است.

7. به احترام «جمهوريت»، در اين پايگاه، هر کجا سخن از حکومت مسلط  بر ايران پيش آيد، واژهء «جمهوری» به «حکومت» يا «رژيم»  تبديل می شود.

8. و از آنجا که بين ايران و ملت ايران  از يکسو، و حکومت اسلامی مسلط بر کشورمان، از سوی ديگر، تفاوت و جدائی قائليم، در هر متن که واژهء ايران بکار رفته اما منظور رژيم اسلامی باشد، ما بجای ايران عبارت «رژيم ايران» يا «رژيم مسلط بر ايران» را بکار می بريم.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آغاز کار جنبش: 14 امرداد 1392         

تاريخ انتشار اين شماره: دوشنبه 8 تا پنج شنبه 11 بهمن 1397 - 28 تا 31 ژانويه 2019

جستجو در اين سايت   آرشيو صفحات اول اين سايت   دوشنبه ها و پنج شنبه ها منتشر می شود  پيمان نامهء عصر نو

پيوند به سايت های ديگر   سايت مهستان    کنگرهء سالانهء سکولار دموکرات های ايران    پيوند به سايت های ديگر

حزب سکولار دموکرت ايرانيان       نشريهء «گيتی مداری» حزب      بيانيه های مشترک با حزب مشروطه ايران

مقالاتی دربارهء مفاهيم اصلی         ويدئوهای آموزشی        بیانیهء «جدایی کامل حکومت و مذهب در ایران»

سهمیه بندی بنزین برای حل مشکل بیکاری!

اسکندر دلدم

وقتی در سال هشتاد و شش بنزین سهمیه بندی شد، ماهیانه به هر اتومبیل شخصی صد و بيست لیتر بنزین داده می شد تا قاطبه کارکنان و حقوق بگیران دولت و کارگران کم درآمد هم پس از پایان کار روزانه موظف در کنار سایر اقشار امت به مسافرکشی پرداخته و صنار سه شاهی در بیاورند و به زخم خود بزنند. بعدها از این سهمیه کم کردند و رسید به ماهی شصت لیتر! اکنون می گویند قرار است در سهمیه بندی جدید روزی یک لیتر بنزین داده شود تا مردم بتوانند چند دقیقه ای اتومبیل خود را روشن و موتور آن رو گرم کنند. با این «سیر تحول اقتصادی» بعید نیست به زودی در سهمیه بندی بنزین اعلام کنند: "هر هشت ساعت یک قاشق مربا خوری!"

اگر یک نفوذی بودم..!

علیرضا ظفری

داشتم با خود تخیّل می کردم که اگر یک نفوذی در درونِ نظام ِ اسلامی بودم، چه می کردم تا این نظام روز به روز به سقوط نزدیک تر شود؟! سعی می کردم با تظاهُر و فریب خود را به هسته های مرکزیِ قدرت، نیروهای امنیتی و نظامی و نیز حلقه های استراتژیکِ تصمیم گیری نزدیک کنم... ا کوروش را پادشاهی فاسد و تن آسا و عامل ِصهیونیسم! معرّفی می کردم، آثار باستانی ِ پاسارگاد و تخت جمشید را یکسره نابود کرده و یا با ممنوعیّت های مشکوک، سبب چالش هرچه بیشترِ مردم و حکومت می شدم.

صفتی پوست کنده

احمد اهتمام

در کتاب لغتی نانوشته / صفتی يافته ام / که "تر» و «ترین» به دم اش آویزان نیست // از بیشه زاری آمده؟ نمی دانم / از زمین روییده؟ نمی دانم / بر زمین افتاده؟ نمی دانم // اما پوست کنده است و / به فرقه ای تعلق دارد / که اندام آدمی غذای روزانهء اوست.

کدام نوع دموکراسی با شرایط ایران سازگار است؟

فرح دوستدار

با توجه به فرهنگ استبدادی که قرن‌ها بر ایران حاکم بوده و عدم توانایی ایرانیان در توافق و اتحاد و پایبندی به قانون و قراردادها که در سال‌های اخیر به خوبی آشکار گشته می‌توان گفت که نظام پارلمانی مناسب‌تر از انواع دیگر دموکراسی‌ها به نظر می آید. جواب این سؤال که چنین نظامی باید پادشاهی یا جمهوری باشد را بی‌تردید رأی مردم می‌تواند تعیین کند.

قدرت‌های پیشامشروطه وجریان‌های پیشا‌ملی

اکبر کرمی

دمکراسی‌ها طریق حل و فصل مسایل نیستند؛ آن ها طریق جست و جوی راه‌حل‌ها هستند؛ در نتیجه طبیعی است که پرونده‌ی دمکراسی‌ها همیشه درست و راست نیست؛ چه همین مفاهیم هم مفاهیمی پیشینی اند و در یک اجتماع مدرن و پسامدرن به گونه‌ای دیگر درک می شوند. دمکراسی‌ها برون ‌شدی بر عبور از جنگ‌ها و نزاع‌های داخلی اند. به عبارت دیگر، ما دمکراسی‌ها را می‌پذیریم به خاطر آن که در دمکراسی‌ها امکان رفع تنازع هم‌وارتر و کم‌هزینه‌تر است. ما به دمکراسی‌ها تن می‌دهیم به خاطر آن که در دمکراسی‌ها تنازع‌ها بر سر قدرت، ثروت و شان به گونه‌ای پایدارتر حل و فصل شده است.

تجاهل المأمور!

حمیدرضا رحیمی

با آنکه دومیلیونی ملت (دوزاری سابق- م) دیری ست افتاده و همگان در ایران و جهان دیگر ملتفت شده اند که اعترافات تلویزیونی معروف، بمنظور "اخذ اقاریر لازم"!، ظل توجهات حضرت بقیة الله الاعظم امام زمان ارواحنا روحی فداه (عج)، انجام  شده است، فدوی هنوز  دارد در خبرهای دارالخرافه می بیند که جنگ تن به تن حکومت مقتدر اسلامی، با فعالان کارگری و مدنی، و از آن میان اسماعیل بخشی و سپیده قلیان، با شدت ده و نه دهم "ریش" تِر، و بسود حضرت آقا(ضپ)، ادامه دارد و برادران پنداری بکار خود اطمینان نداشته و آن بیگناهان را مکرر بازداشت و شکنجه می فرمایند و عنقریب است که در خبرهای خداپسندانه بخوانیم که دو فعال مذکور، مأموران نجیب و مظلوم وزارت فخیمهء اطلاعات را یشدت شکنجه کرده اند.

ونزوئلا، چرخۀ خشونت، و درس‌هایی برای ما

کاظم علمداری

"دو قطبی" جامعه ‏را باز هم بیشتر شکافته و شکاف را عمیق‌تر می‌کند. "ادورو" و همراهان او در قدرت مسئول ‏اصلی ایجاد وضعیت کنونی ونزوئلا هستند. آنها به خاطر منافع مردم و سرنوشت کشورش ‏باید از قدرت کناره گیری کنند و نخواهند بیش از این جامعه فلج شود.‏ جامعهء ما، ایران، نیز اگر چه به سطح بحران ونزوئلا نرسیده است، اما ادامۀ روند کنونی ‏امیدبخش نیست. حکومت اسلامی، بعنوان عامل اصلی خشونت، جامعهء ایران را در مسیری قرار ‏داده است که می‌تواند به چرخهء بی‌سرانجام خشونت، یعنی دست آویختن برخی از گروه‌های اجتماعی مستأصل، به مبارزات مسلحانه بیانجامد. آنگاه سرنوشت ونزوئلا با ابعادی ‏گسترده‌تر می‌تواند سرنوشت ما هم باشد.

داووس 2019: کشاکش «جهانی شدن» و «پوپولیسم»

فريدون خاوند

در برابر پدیده «جهانی شدن»، همه مردمان یک کشور در موقعیتی یکسان نیستند. شهرها و مناطق ساحلی چین، که با دنیا ارتباط‌های گسترده دارند، بیش از شماری از مناطق داخلی این کشور به رفاه و پیشرفت دست یافته‌اند. در کشورهای پیشرفته نیز کسانی که در بخش‌های پیشرو و صاحب آینده (الکترونیک و داده‌پردازی، هواپیماسازی، خدمات سطح بالا، داروسازی وغیره...) فعالیت می‌کنند طبعاً با «جهانی شدن» مشکلی ندارند، حال آنکه در بخش‌های زیر تهدید رقابت خارجی (نساجی، فولاد، کفش، برخی رشته‌های کشاورزی، خدمات سطح پایین و غیره...)، کارگران و نیز کارفرمایان از بستن مرزها هواداری می‌کنند و به شدت با همگرایی اقتصادی در سطوح منطقه‌ای و جهانی مخالفت می‌ورزند.

چرا در ایران انقلاب نمی‌شود؟

مهدی خلجی

ضعف احتمالِ انقلاب در آینده به معنای بقای همیشگی جمهوری اسلامی نیست. نه تنها سیاستِ سرکوب داخلی عمر درازی ندارد که بلندپروازی‌های ماجراجویانه منطقه‌ای و بین‌المللی نیز ماندگاری جمهوری اسلامی بالقوه تهدید می‌کند. بسته به عواملِ گوناگونِ درونی و بیرونی، تغییر رژیم می‌تواند از راه‌های دیگری جز انقلاب صورت بگیرد. کودتا، مرگ رهبری، و رویارویی نظامی با ائتلافی به رهبری آمریکا از آن شمار است و هر کدام به تنهایی می‌توانند برگِ آخر این دفتر را ورق زنند. رژیم می‌تواند بدون مداخله مؤثر جامعه مدنی برافتد، ولی جایگزینی آن با دموکراسی لاجرم محتاج جامعه مدنی است.

از تبعیض تا هولاکاست

آیا در ایران و در حال حاضر میلیون ها انسان به خاطر باور داشتن به مذهبی غیر از مذهب تشیع، يا به خاطر بی مذهبی، و يا به خاطر مخالفت با حکومت دیکتاتوری، گرفتار زندان، شکنجه و  مرگ نیستند؟ آیا انداختن اجباری حجاب اسلامی بر سر زنان، شبیه بستن اجباری همان بازوبندی نیست که در آلمان هيتلری بر بازوی یهودیان بسته می شد تا آن ها را از دیگران جدا سازد؟ آیا ممنوع کردن دانشجویان بهایی از حضور در دانشگاه ها و محروم کردن آن ها از فراگیری دانش چیزی شبیه راندن یهودیان از جامعه ی زمان هیتلر نیست؟ و آیا این زندان های انبوه از آزادی خواهان چپ و راست و دگراندیش شبیه همان اردوگاه هایی نیست که هیتلر قبل از هولاکاست ساخته بود؟

رژيم اسلامی عملاً ورشکسته است

مجید محمدی

ورشکستگی به معنای عدم انطباق دخل و خرج و عدم امکان بازگشت به وضعیت انطباق است. همه‌ی شواهد نشان می‌دهند که حکومت با جابجا کردن قروض و دادن وعده سرخرمن به طلبکاران و گذاشتن درآمدهای خیالی در بودجه در حال عادی نشان دادن وضعیت است. البته بوق‌های تبلیغاتی مافیای حکومتِ نکبت و فلاکت و لابی آن در خارج از کشور برای تداوم تاراج و ریزه ‌خواری ادعا دارند مردمی که در این کارگاه ورشکسته زندگی می‌کنند به آینده امید بیشتری از مردم آمریکا و عربستان سعودی دارند. این بوق‌ها این دو کشور را با هم می‌آمیزند تا خواننده متوجه نشود آینده‌ی تاریک یک دیکتاتوری در خاورمیانه با آینده مردم امریکا روی هم ریخته شده و به سردبیران منتفر از ترامپ ان‌بی‌سی و مخاطبان شبیه به آنها فروخته شده است.