بی هیچ نشانی

احمد اهتمام

به دالانی تاریک می ماند

که در قعر سیاهی اش

روشنایی گمشده ای دفن است؛

به قبرستانی دور افتاده می ماند

که در غربت خاکش

زندگی غایب است،

و به تیری که قلب را می شکافد

و گلو را می درد.

اما خود هيچ چشم و گوش و قلب ندارد

خاری ست

برای خراشيدن گلبنان،

ابولهولی بر دروازهء بستهء یک شهر

که معمای ناخوانده اش

معاوضهء جان است.

همهء این هاست

اما بی نشانی از آدمی:

می توفد

آسمان و زمین را

بهم می دوزد

 و ناگهان خشمناک بر می گردد

و خيره بر گرداگردم چنبر می زند.

دی 98

بازگشت به خانه